Lilypie Second Birthday tickers شکلات ما عليرضا: ژوئیهٔ 2009

۱۳۸۸ مرداد ۱, پنجشنبه

ما داريم ميريم

من و پسر گلي داريم مي ريم کرج يه مدتي واسه مسافرت و تفريح .بابايي مرخصي نداره و البته کاراي دفترش رو نمي تونه نيمه کاره بذاره ( من که مي دونم طاقت نمياره و هر طور شده مي آد)
بله مي ريم کرج ديدن فاميل البته فاميل از ما ديدن مي کنند (بهتره همين جا جمله ام را تصحيح کنم ما نه عليرضا.خانواده ،فاميل ،دوست همگي تاکيد کردند اين دفعه کسي با تو کاري نداره ما عليرضا رو مي خواهيم)
خاله جون و دايي ها (مخصوصا دايي بزرگه که هنوز نديدتت ، واسه ديدنت لحظه شماري مي کنند)عمه ها و بقيه حسابي دوست دارن ببيننت .ازحالا کلي نقشه کشيدن .دايي امين گفته که بايد بياريش خونه ما روز اول ،من دايي بزرگم ، جاي پدربزرگش هم هستم. ما هم ميريم که خوش بگذرونيم ايشالا (هرچند بدون بابات واقعا نمي چسبه)
ني ني يه کار سختي هم داره که بايد سريعتر انجام بده .که باز من چقدر هول دارم ،خدا کنه اين يکي هم به خوشي و آسوني بگذره پسرم رو مي خوام آقا کنم پيش دکتر بچه ها عزيزيان ازش راضيم ،عمو آرش گفته خودم ترتيبش و مي دم .اما باز من مي ترسم .خدا کنه ني ني ام اذيت نشه. سعي مي کنم همون روزاي اول اين کارو انجام بدم وخيالم و راحت(آدم بايد قورباغه اش را زود بخوره مخصوصا اگه زشت هم باشه) 
يه مدتي که نيستم دلم واسه اينترنتم تنگ مي شه ،واسه اينجا وتمام پيوندهام .اميدوارم همه مسافرها به سلامتي سفر کنند.ما هم همينطور
فعلا باي تا برگرديم.


خداحافظي با بابايي
.
                         
ايا به اين فکر کرديد که چطوري دووم بيارين؟؟؟ 


                   
نوشته شده در88/05/01 4:46 AM                  

۱۳۸۸ تیر ۲۷, شنبه

دو ماهگيت مبارک

پسر گلم دو ماهه شد. واسه همين واکسن داشت .منم واسه همين يه عالمه استرس داشتم .همه اش نگاش مي کردم و دلم خون مي شد .اصلا طاقت نداشتم و به خودم دلداري مي دادم که واسه سلامتي اش ديگه .اگه مي شد 1000 بار به جاي ان من اين واکسنها رو مي زدم .
از بابايي خواهش کرديم مرخصي بگيرن و با ما بيان تا دلمون قرص شه . وقتي رفتيم پيش خانم دکتر اول چکاپ و معاينه وزن:5.550kg  قد:60cm  دور سر:40cm  بعد هم به بابايي گفت خيلي خوبه، اين مامان جايزه داره.و ديگه پرسيد لبخند مي زنه ؟گريه مي کنه ؟ به نور و صدا واکنش نشون مي ده ؟ گفتم بببببببلههههه ،پسرم ماشالا هزارتا کار ديگه هم مي کنه که بعدا مفصلا مينويسم ،بعد گفت عليرضا رو بگير تا واکسنشو بزنم ،گفتم نه، من به باباش گفتم بياد که اون نگهش داره، من طاقت ندارم .گفت نميشه، بايد خودت بگيريش، اين يه آموزش واسه خودت، منم ديگه هيچي نگفتم .اول قطره فلج اطفال که با همون کلينيک رو گذاشت روي سرش بعد هم واکسنها، دو تا،توي رونهاي کوچولوي پسرم وديگه گريه هاي اون بود ودل خون من .آخ که عجب حالي داره مادر شدن چقدر آدم پخته مي شه چه حسهايي رو درک ميکنه (خدايا از اين بده به هر کي مي خواد)
ديگه سريع امديم خونه و مراقبت و استامينيفون و ناز کردن هاي پسرم و نگراني از تب و شب بيداري تا صبح. که خدا رو شکر همه چي به خير گذشت .(ما يه مرحله ي سخت رو پشت سر گذاشتيم)
يه کم از عليرضا بگم از احساسايي که اين روزها داره :
صبحها که از خواب پا مي شه حسابي سر حاله.
يه جايي خونده بودم نوزاد مي تونه حرکات صورت شما رو تقليد کنه که اين براي تقويت ذهنيش موثره ،چند روز واسه اش اول صبح که سر حال بود زبون در مي آوردم .حالا ديگه شده کار هر روزش .واسه مامانش زبون در مي اره.
بعد از تعويض پوشک حساب ورزشش ميدم که خيلي دوست داره توي وبلاگ بريم بازي هم چندتا بازي ياد گرفتم که اونها رو هم دوست داره دوتا دساتش رو مي گيرم ، به چپ و راست قلش مي دم.تو مايه هاي غلت زدن. يا در گوشش ،يه بار چپ يه بار راست جمله هاي کوتاه مي گم (پچ پچ)
محيط اطراف رو شناسايي مي کنه.
وقتي صبحها کار پوشکش تموم مي شه، توي اتاق خودش مي چر خونمش .تابلوها ،پرده،ساعت،آويز تختش... حوله اش که عروسکي است و شکل يه پسر بچه است و تصويري از pooh  که رنگارنگه رو خيلي دوست داره.
پسرم عاشق مکيدن است .
دوست داره ساعتها مشغول باشه البته نه پستونک مي خوره نه شيشه .جديدا داره دستش رو مي شناسه و شايد کم کم کنترلش روي ان بيشتر مي شه يه موقع هاي هم مي ره به طرف دهنش.خدا نکنه صورتش روي بازوي من يا شونه ي باباش بخوره شروع ميکنه به مزه مزه کردن.
پسرم از حمام خوشش مي آد




اما از لباس پوشيدن نه.

قبل از حمام حسابي محل پوشکش رو تميز ميکنم .توي حمام اونو توي بغلم ميگيرم وبا کمک بابايش ميشورم .تا اينجاش که خوبه و ارومه اما وقتي سرشو مي شورم جيغش در مي اد منم اين کارو مي ذارم واسه اخر .اوايل بعد از حمام شايد هم توي حمام گيج خواب مي شد طوري که مي ترسيدم اما حالا اصلا.ماساژ هم دوست داره
.

يه موقع هايي دستامو با روغنش چرب مي کنم وشروع مي کنم به ماساژهاي ملايم روي بدنش البته با لوسيون هم مي شه.و اين کار ارامش بخشه .البته از ترس سرما خوردن زياد اين کارو نميکنم
.
 تا وقتي من پيشش خوابم اون هم خوابه



در غير اين صورت بيدار تشريف دارن بجز شبها ،که منم مجبورم شبها کارام روانجام بدم و ازاين فرصت اسفاده کنم مثلا الان ساعت 3.55 am است.و من موفق شدم بيام اينجا
تلويزيون اصلا و ابدا
.



صبحها براش ترانهاي شاد مثل چراو چيه ، عمو پورنگ ،ترانه هاي هنگامه ياشار رو ميذارم . عصرها هم اهنگهاي روز که با هم مي رقصيم .شبها هم، sleepy baby ،Rockabye Baby Lullaby خودم هم توي رختخوابش حسابي واسه اش لالايي مي خونم.تا لالا کنه.
ني ني خيلي خوشکل گردن مي گيره
.

ني ني زبون در مي آره
.

مثل بقيه مامانا نگرانشم که چه کارايي بايد بکنم .نکنه چيزي باشه که من ندونم و يا اشتباهي بکنم .هر چند که الان بعد از گذشت دو ماه خيلي چيزها ياد گرفتم .اوايل که همه چي برام سوال بود.دماي اتاق،ساعت شير خوردن ،ساعت خواب ، جاي خواب ،حمام ،تعويض پوشک ،باد گلو ......
دوست دارم براي ني ني هيچي کم نذارم اين من بودم که به اين دنيا دعوتش کردم تا جايي که بتونم دنياي خوبي واسه اش فراهم ميکنم.
اين هم چندتا عکس ديگه.










۱۳۸۸ تیر ۲۳, سه‌شنبه

مي خوام بدوني که .....

پسر عزيزتر از جونم اين وبلاگ رو واست درست کردم تا برات بگم ،تا بدوني:
که اگه يه وقتي يه اتفاقي ما رو از هم دور کرد قبل از اينکه تو معني حرفاي منو بفهمي ، من حرفامو بهت گفته باشم . که تو يه چيزي داشته باشي که با ان احساس پوچي نکني .که بخواهي از صفر شروع کني يا از اين و ان ياد بگيري .
مي خوام بدوني که يکي از ارزوهام اينه که هيچ وقت از دعوت کردنت به اين دنيا منو سرزنش نکني . هيچ وقت از دستم عصباني نشي. آخه عزيز دلم نمي دوني که چقدر يه زندگي به اين مهبت الهي نياز داره.نمي دوني که هر چقدر هم زن و مرد مکمل هم باشن يا زندگي خوبي داشته باشن بازم خلاء وجود داره، بازم چيزي کمه. اميدوارم روزي درکم کني و تو هم اين احساس شيرين رو تجربه کني و منو خودخواه ندوني .و بيشتر بيشتر اميدوارم که تو و تمامي بچه هاي دنيا زير سايه ي پدر و مادر بزرگ بشين که از نعمتهاي تکرار نشدني خداونداند.
اميدوارم انقدر زندگي خوبي واست بسازم تا رنگ ناراحتي رو نبيني هستي من.

تو که ماه بلند آسموني، منم ستاره مي شم دورتو مي گيرم.
تو که ستاره مي شي ، دورمو مي گيري منم ابر مي شم روتو مگيرم.
تو که ابر ميشي رومو مي گيري ،منم بارون مي شم نم نم مي بارم.
تو که بارون مي شي نم نم مي باري ،منم سبزه مي شم سر در مي آرم.
تو که سبزه مي شي سر در مي آري ،منم گل ميشم پيشت مي شينم.
تو که گل مي شي پيشم مي شيني ، منم بلبل مي شم چهچه مي خونم.


۱۳۸۸ تیر ۱۵, دوشنبه

با عليرضا از روز اول تا امروز

امروز روز تولد حضرت علي است؛هموني که خيلي دوستش دارم و يه قسمت از اسم پسر گلي رو به عشق ايشون گذاشتيم.
"خلاصه تبريک "
حالا که اينطوري شروع شد ماجراي  قسمت بعدي اسمت هم بگم ،که برمي گرده به روزهاي اول شايدم روز اول؛ روزي که جواب آزمايشم و گرفتم .اون روز تولد امام رضا بود87/8/20 (در واقع يه جوري ازمايش دادم که ان روز جواب بگيرم .رفتم ازمايشگاه گفت جوابت هنوز نيومده منم که شديد هيجان داشتم چون مي دونستم ني ني دارم فقط مي خواستم مطمئن بشم و به همه بگم خلاصه مي خواستم رسميش کنم مخصوصا که ان روز عقد دختر عمه ام بود و عمهامو ميديدم انها هم که شديد منو دوست دارن مي خواستم واکنششونو ببينم .) دور شديم :
گفتند جواب نميدند من گفتم همين امروز بايد بفهمم .خودم رفتم يه آزمايشگاه خصوصي و همون جا آزمايش دادم و نشستم تا جوابو گرفتم. اين براي من يه عيدي بود از طرف امام رضا اين شد که اسم پسر جونم شد عليرضا البته از اونجايي که من مطمئن بودم نيني دارم به همون اندازه هم مطمئن بودم که نيني پسره. ديگه اول از همه خاله جونش و بعد بابايي(چون سر کلاس بود و انجا آنتن نمي داد و خاله ميدونست رفتم جواب بگيرم خودش زنگيد)وبقيه باخبر شدن، که واکنش همه ديدني بود .
اين از ماجراي روز اول خب  يه ذره هم از دوران شيرين بارداري بگم از اولين تجربه ام به قول اون آقاهه که ازم ازمايش گرفت: اولين شکم
خدارو شکر مشکلي نداشتم به اون صورت نه ويار نه تهوع فقط يه بار پسر گلي حسابي سکته ام داد.
ماه سوم تموم شده بود که ان اتفاق برام پيش امد درست ساعت 3.5 شب از ترس داشتم ميمردم حميد و صدا کردم وفقط گريه مي کردم تنها چيزي که ميدونستم اين بود که دراز بکشم هيچ تکوني نخورم تا صبح که رفتيم بيمارستان بگذريم که من ان شب و ان روز چي کشيدم اون شب بود که درک کردم چقدر برام عزيزي چقدر دوستت دارم و مي خوامت ماماني .يه موقع هاي چرت مي زدم کابوس مي ديدم ياد حرفاي مي افتادم که از کرتاژ شنيده بودم و واقعا شب سختي بود .فرداش هم توي بيمارستان توي کلينيک زنان ،خانماي باردارو ميديم يا بچه کوچولوها رو ،حسابي اشکم در مي امد ان روز سه تا دکتر منو ويزيت کردن دکتر خودم نبود . اخريشون گفت بايد بستري بشي و تحت نظر باشي يه کم خيالم راحت شد مرتب هم وضعيتمو چک مي کردم با حميدکارهاي بستري شدنمو انجام داديم ان رفت خونه .طفلي سر کار نرفت .بچه ها بعدا واسه ام از حال حميد گفتند که چقدر ناراحت بوده و گريه کرده.وقتي شنيدم شوکه شدم ازروحيه ي حميدبعيد بود و همون روز يه گوسفند نذز کرد براي سلامتي مون.
فرداي ان روز عيد غدير بود من بازم عيدي گرفتم ،سونو دادم و گفتند همه چي رو به راهه فقط ني ني مي خواسته شيطوني کنه.طبق ان سونو 16هفته و 2 روزم بود.(روز 87/09/26)
ديگه بگذريم از اينکه واسه خاطر جمعي رفتم پيش دکتر زن عموت و ان با دستگاه سونوي پيشرفت اش بهم گفت ني ني ات پسره و من کلي به پيش بيني خودم نازيدم.و همون جا اسمتو به همه اعلام کردم.
ديگه بگذريم از اولين تکونه ها که ضربه اي بود و اولين بار تو ماشين دايي امين که خيلي تند رانندگي مي کنه رو حس کردم تا کم کم بزرگ شدي و ضربه ها مشت و لگدي بود که چقدر کيف مي کردم .
بازم بگذريم از اينکه اين اخري ها حساببببببببببببببببببي گنده شده بودم شيکمم نمي ذاشت جلوي پامو ببينم اضافه وزنم تا ماه اخر 20 کيلو بود. ولي خوشکل هم شده بودم .پاهام حسابي ورم کرده بود.هر روز هم سونو ميشدم توسط خانماي با تجربه کوچه وخيابون که بي برو برگرد همشون مي گفتند پسر داري .
دوباره بگذريم از اينکه نصف شبا موقع ضربه زدن هات بود و شيطوني اي گل ميکرد بازيت مي گرفت .
يه بار ديگه هم بگذريم از اينکه هر چي سونو ميدادم ميگفتند بچه breech است که همين به نفع من شد وکلي قربون صدقه ي اين به پا بودنت شدم به اين ترتيب بود که سزارين شدنم ok شد.
بارداري تجربه شيريني است که نميشه از خاطراتش گذشت.حس جديد، اولين تجربه ،سونو، صداي قلب ،شکم لگد، زايمان ،استرس ،همه چيزش شيرينه .اميدوارم هر کسي که دوست داره اين تجربه شيرين نصيبش بشه.
طبق اخرين سونو هم که باز بچه بريچ بود ،تاريخ تقريبي زايمان 88/3/6 بود. با دکترم صحبت کردم تا زايمانم ارديبهشت باشه و ان قبول کرد ودر تاريخ 88/02/27 ني ني فرشته ي ما به دنيا امد .و ما تازه فهميديم که چي هست اين بچه که همه انقدر واسه اوناي که دارن عزيزه.
ولي واقعا بگذريم از ماجراي بعد از عمل و درد و مشکلات اوليه و شب اول توي بيمارستان که چقدر ناراحت کننده بود .و فقط راجع به قشنگي ولذت شنيدن اولين صداي گريه اش که مي گفت من اومدم ،بگيم.
لذت اولين بار ديدنش توي اتاق عمل توي يه پتوي کوچولوي سبز خيس خيس(حسرت اينکه چرا مثل خارجي ها همون موقع ندادن بغلش کنم توي اتاق عمل .من اسپاينال شدم که لحظه ي تولدش به هوش باشم و ببينمش ،بغلش کنم)
کشيدن يه نفس راحت وقتي دکترم گفت سالمه ،سفيدو بوره و من چقدر حال کرده بودم.
لذت اولين اغوش گرفتن؛ شير دادن؛ارامشي که وقتي توي بغلم بود داشت.
لذت تموم شدن استرسها گذشتن ان شب تو بيمارستان به خونه امدن با ني ني ام گوسفند و حمام و سوپ و...............

سختي هاي روزاي اول گذشت با کمک خواهر گلم که اندازه يه دنيا دوستش دارم و زنداداش عزيزم که به خاطر من حسابي افتادن تو زحمت.
روز سوم ني ني رفت که آزمايش تيروئيد بده من درد داشتم نمي تونستم برم وقتي ني ني وباباش رفتند من گريه ام گرفت دوري پسرم برام خيلي سخت بود

.
 پسر گلم در روز يکشنبه 88/2/27 شمسي،17/2009/May
در ساعت 9.25 صبح زير نظر خانم ساره اميرزاده
با وزن 3200 kg قد:52cm و دور سر 37cm به دنيا امد
ناف پسر گلم روز نهم تولد افتاد.


اولين مهموني که عليرضا رفت .تو گوشش اذان خوندن.







ني ني همه اش تو خوابه.









ني ني همچنان خوابه ولي داره بزرگتر هم مي شه دقت کنيد .ماشالا




گوربون چيشماي گشنگ پيسرم.(به زبون ماماني)


ني ني س ک س ي مي شود .


هيس ني ني مي خواد لا لا کنه

ني ني بد خواب شده









۱۳۸۸ تیر ۱۳, شنبه

روزي که تصميم گرفتيم وبلاگ ني ني رو بسازيم


سلام من مامان عليرضا همراه بابا جونش شروع کرديم به نوشتن خاطرات پسر گليمون
ايشالا که همش همش خاطرات خوش بنويسيم ،پسر جون هم خوشش بياد
اسم اين وبلاگ رو هم "شکلات ما" گذاشتيم چون خيلي شکلات دوست داريم
و خيلي ني ني مون برامون شيرينه مثه شکلات
اين هم يه عکس از روز اول تولد، توي بيمارستان